درمان ناباروری با لقاح خارج رحمی (IVF) | علل و آشنایی با مراحل انجام

در این روش اسپرم و تخمک در آزمایشگاه ترکیب میشود. سپس رویان حاصل شده به رحم انتقال پیدا میکند. از لقاح خارج رحمی یا IVF برای درمان مشکلاتی نظیر پایین بودن کیفیت تخمک، اسنداد لوله های رحم، آندومتریوز و یا مشکل در تخمک گذاری یا مشکل در تعداد یا تحرک پایین اسپرم و یا استفاده از تخمک اهدایی مورد استفاده قرار میگیرد. لقاح خارج رحمی یا IVF شانس بارداری موفق را به شدت افزایش میدهد. همچنین در مواردی که پزشکی نتواند علت ناباروری را تشخیص دهد و علت آن مشخص نباشد و یا سایر روش های درمان ناباروری موثر نباشد از لقاح خارج رحمی یا IVF استفاده میشود. یک دوره لقاح خارج رحمی یا IVF 4 تا 6 هفته طول خواهد کشید و ابتدا باید تخمدان برای تولید چند تخمک بالغ و آماده بارور شدن تحریک شود که برای این منظور 8 تا 14 روز پیش از عادت ماهانه، داروی گنادوترپین تجویز میشود. ممکن است هورمون های مصنوعی مانند سترولیکس یا لوپرولاید که از آزاد سازی پیش از موعد تخمک جلوگیری میکند نیز تجویز شوند. هنگام مصرف این دارو ها با انجام آزمایش خون یا سونوگرافی میزان رشد فولیکول ها بررسی میشوند. پس از آنکه فولیکول ها به اندازه کافی رشد کرند پزشک یک داروی تزریقی را تجویز میکند که باعث میشود تخمک ها به بلوغ کامل رسیده و برای بارور شدن آماده شوند و پس از 36 ساعت که این دارو تزریق شد تخمک ها آماده استخراج هستند. در مرحله بعد عمل تخمک گیری یا پانکچر انجام میشود که در بیمارستان انجام میشود و طی انجام این عمل 8 تا 15 تخمک استخراج خواهد شد. پس از جمع آوری اسپر ها و تخمک ها متخصص رویان شناسی آن ها را بررسی میکند و در آزمایشگاه لقاح صورت میگیرد. سپس تخمک هایی که تبدیل به رویان هایی با 6 تا 10 سلول شده اند پس از 5 روز به بلاستوسیست هایی که در حال تبدیل به جنین هستند میشوند. سپس شما به بیمارستان مراجعه کرده و رویان ها توسط یک لوله باریک داخل رحم شما منتقل میشوند.